Nazywają się jak kolejny zespół Stuarta Murdocha z Belle And Sebastian albo zapomniana piosenka Morrisseya. Piszemy o ich drugiej płycie z drobnym poślizgiem, sporo już o nich napisali inni. Jakie etykietki przylepiono na grzbiecie Let The Boy Decide?
Podobizna Raphaela Saadiqa na okładce budzi najgorsze obawy co do zawartości muzycznej jego płyty. Elegancki czarnoskóry obywatel z natchnioną miną Śpiewa. Pod krawatem, w rogowych okularach, uwieczniony w ruchu scenicznym. Czyli: jeszcze nie słuchałeś, a już wiesz. Soulowe pościelówy, wyznania z ręką na sercu, ksero raczej z lat 60. niż 70. Nie tak źle, ale wszystko już było.
To oni jeszcze grają? Płyty nagrywają? Blade Loki wyświetliły się w połowie lat 90., śpiewając zalotny utwór o tym, że „młodzież olewa Front Narodowy”. Strasznie dawno. Wtedy jeszcze wstawki między kawałkami śmieszyły. Co się stało z dziewczynami, co Grabaża kochały, czarne T‑shirty miały, na pamięć znały „Tatę Kazika”? Łza się im w oku zakręci nad najnowszą propozycją wrocławskiej ekipy, czy raczej przejdą na drugą stronę ulicy?
Metro Station wydali swój self titled debiut już dwa lata temu. Teraz, pół roku po Wal-Mart Edition, przyszedł czas na europejskie wydanie ich płyty. Niestety, w porównaniu z supermarketową edycją amerykańską europejscy słuchacze zostali pozbawieni jednego utworu bonusowego. Ubytek, jak sobie wyobrażam, niewielki, bo płyta z grubsza brzmi jak jeden kawałek i właściwie trudno napisać o niej coś więcej ponad to, że jest nudna. Plusem jest to, że trwa wszystkiego 40 minut. Prawie jak Pixies...
Nie mogę o tej płycie napisać za wiele, jest już stara i dość rzetelnie omówiona. Przez Falla na Onecie w trochę za wielkich słowach, przydających olbrzymią wagę zjawisku The Car Is On Fire, ale szeroko. Przez Lisieckiego na Screenagers dość oględnie i dla mnie niezrozumiale. Przez Kuśmierza na Radiu najbardziej comprehensive i spokojnie.
Dziesięciolecie zespołu Kobiety uczczone zostało jubileuszowym koncertem jesienią 2008 i wydaniem DVD z tego występu. Zespół Grzegorza Nawrockiego gra pop, ma bardzo dobre melodie i niebanalne teksty, jego ostatnia płyta „Amnestia” ma opinię najlepiej wyprodukowanego polskiego albumu od wielu lat. Tak dobrze jest od początku Kobiet – od przeboju „Marcello”, pierwszej i ostatniej piosenki w katalogu zespołu, która była naprawdę często puszczana w radiu. Dlaczego więc swoje święto Kobiety obchodziły w klubie Żak, a nie na jakimś gdańskim stadionie, nie na molo w Sopocie, nie na Wembley?
