Stara płyta, ale no właśnie, jara. Trzecich Miczów słucham od dawna i czas już ich pogłaskać. Szkoda, że tym razem nie śpiewają, ale melodie wciąż wymyślają przednie. Najlepsze. Gdy do tego, co oczywiste, dołożyć brawurowe interwencje sekcji dętej – powstaje motyl wagi najcięższej. Wodolot, który okrąża świat.
Redakcja jak zwykle wyznaczyła mnie do recenzowania zaległego debiutu kolejnej nadziei trójmiejskiej sceny. Jeszcze raz okazuje się, że jeśli chodzi o gitarowe granie, w Sopocie rządzi konserwa. Saluminesia gra przyjemny, lekko histeryczny pop rock prosto z audycji Piotra Stelmacha (i jego pierwszej składanki z 2007 roku). Muchom poszło przebojowo, Psychocukrowi undergroundowo, a zespół na S. tkwi w swojej bajce.
Teraz już umiem wyobrazić sobie zespół, który na luzie łączy poezję z ludowym klimatem i nowoczesnymi aranżacjami, a do tego, drobiazg, jest z Krakowa. Na pierwszym planie trzy charakterne dziewczyny w spódnicach, w tle paru zdolnych facetów i ogień.
Dla „Lampy” rozmawiam z zespołem Kim Nowak dzień przed pierwszym koncertem w Powiększeniu. O tym, jaka muzyka jest najbliżej ulicy. O tym, kiedy trzeba iść do domu i się przespać, co robić w wakacje i czy język polski jest fajniejszy niż MySpace.
Fisz i Emade to w polskiej muzyce okołohiphopowej duet cudownie oryginalny. Przez dziesięć lat, które upłynęły od wydania debiutanckiej płyty „Polepione dźwięki”, mieli mnóstwo pomysłów na siebie. Z każdą płytą coraz więcej w nich pewności, umiejętności kompozycji i aranżowania, a także radzenia sobie z koncertową publicznością.
Dżentelmen z wykrzyknikiem nazwę (i nie tylko) ma od Afghan Whigs, zasoby ludzkie z Trójmiasta, a muzykę często od Editors i Placebo. Rock, rock, rock, bez dodatkowych określeń.
