W sylwestra „Magazyn Świąteczny” wróżył, kto porządzi światem w 2012 roku, ja mogę ujawnić, kto na pewno nie będzie rządził niczym. Michał Biela. On gra w Kristen, najlepszym zespole w Polsce.
To mój ulubiony zespół w Polsce. Na każdej płycie (ta jest siódma) wymyśla swój sposób na muzykę od nowa. Tak musi być, gdy trzech muzyków gra ze sobą blisko 20 lat. Na poprzednim albumie „An Accident” zespół grał długie piosenki łączące zgiełk gitar, melodyjność i skoki dynamiki. Dzisiejsze Kristen świetnie panuje nad rozbudowanymi, transowymi kompozycjami.
Okoliczności są wyłożone w pierwszych słowach w sposób następujący: „Take your car one summer night/ take your friends and drive/ not a word – and dive into the night”.
Byłem na festiwalu LDZ w Łodzi. Udał się bardzo. Od koncertów, przez panel i spotkania branżowe i towarzyskie, po zakupy płytowe i kasetowe. Przyszłoroczna edycja, trzecia, może potrzebować większego lokalu.
Na profilu Kristen ostatnio wyskoczyła nowa rzecz – nagranie demo z 1998 roku, pięć zwięzłych numerów. Zupełnie tacy jak teraz, ale inni. Na talerzu, wprost, śmiało pokazuje się tu zespół, który w ciągu kolejnych kilkunastu lat znalazł własny język. Brzmienie. Lirykę. Ewenementalny i ważny skład.
Kiedyś myślałem, że muzyka to jest po prostu takie „coś”, jak drzewo czy słońce – mówi Michał Biela. Rozmawiamy przez net z okazji wydania przez Kristen nowej, bardzo dobrej płyty „Western Lands”. Pytam raczej o obserwacje i o muzykę w ogóle niż o samą płytę, o której sporo można przeczytać gdzie indziej. A i ja sam też już ją omawiałem i chwaliłem.
