Pod tą sympatyczną nazwą ukrywa się nie eteryczna dreamfolkowa wokalistka, lecz trio ze śpiewającym gitarzystą Katiem Hurdlesem na czele.
Jesteśmy gdzieś na przecięciu rockandrollowej estetyki The Stubs i łapserdackiego surfu spod znaku Kaseciarza.
Jest w Toruniu zespół, który umie grać ciężko, progresywnie i pisze cudowne teksty. Zacytuję materiały promocyjne: „Dwanaście utworów o miłości, śmierci, bogu, diable, stawianiu, przestawaniu i sporcie”.
Może to tylko złudzenie, ale wydaje mi się, że „polskie gitarowe zespoły śpiewające po angielsku” (dalej: PGZŚpA) są dojrzalsze niż te sprzed dekady. Takie są Vapour Trails czy Bad Light District. Może to kwestia tego, że ludzie z dzisiejszych PGZŚpA chwycili za instrumenty już dobre dziesięć lat temu?
Dziesięć lat po debiucie przychodzi szósta już płyta 3moonboys. Bydgoski zespół obiecywał obfite, bardziej piosenkowe formy niż dawniej i przejście z angielskiego na polski – moim zdaniem te przemyślane ruchy warto było wykonać.
Za artystami muszę zaznaczyć: „Wszystkie dźwięki nagrane na płycie pochodzą wyłącznie z gitar, których dźwięk został następnie odpowiednio przetworzony tak, aby uzyskać pożądane brzmienie (z wyjątkiem klaskania i tupania)”. Grają rytmy, w których imitują brzmienie poszczególnych elementów perkusji czy syntetycznych bębnów.
