Gdy parę lat temu karierę zakończył zespół Afro Kolektyw, wokalista Michał Hoffmann nie musiał długo szukać zajęcia.
Ich debiut „Śmierć w miękkim futerku” cztery lata temu stał się najbardziej zaskakującą pozycją w katalogu Wytwórni Krajowej. Firma powstała do wydawania piosenek śpiewanych po polsku zachwyciła się pozbawioną tekstów i wokalu niespokojną, gęstą muzyką Niechęci.
To dla mnie jedna z najbardziej oczekiwanych płyt tego roku. Organizm ma niesamowity, chłodny puls i świetne teksty, nieprzegadane i metaforyczne. Za obie działki odpowiada basista i wokalista Jędrek Dąbrowski.
Jeszcze przed przesłuchaniem zdążyłem przeczytać parę recenzji debiutu warszawskiej Niechęci. Nie natchnęły mnie entuzjazmem, bo w każdej natknąłem się na słowo „jazz”. To słowo ma mnóstwo odcieni i właściwie w niczym nie pomaga. A Niechęć jeśli gra jazz, to o tyle, o ile grało go Morphine albo o ile pisał go Cortazar w opowiadaniach.
Parę lat temu to byłby hit. Mógłby tchnąć w polskie indie świeżość – eksploatuje nową falę, wieje chłodem, kłania się shoegaze’owi. Jednak dzieciaki, które chodziły wtedy na gitarowe koncerty, same się już zorientowały, że wąskie spodnie nie teleportują do Nowego Jorku. Dziś „Weird Polonia” to album haute couture, ale z poprzedniej epoki.
Wyrwane ze snu Braty z Rakemna zrobiły płytę nie gorszą niż Muchy. Nagrany osiem lat po debiucie drugi album jest nerwowy, ostry, a w tekstach desperacki. Jednak wokalista i gitarzysta Jakub Stankiewicz nie prowadzi gry z wizerunkiem zespołu (bo go nie ma), nie inwestuje we wdzięk, jest do bólu konkretny.
