Największe ego w hip-hopie na swojej piątej płycie jest więcej niż producentem. Oprócz hip-hopu chce być największe w jeszcze kilku konkurencjach. Kanye West wychodzi z kryzysu i nagrywa piosenki po sześć, siedem i dziewięć minut. Odkrył już wszystkie karty czy może za chwilę zrobi coś jeszcze lepszego?
Zaskoczyć kogokolwiek czymkolwiek w dzisiejszych czasach? Duży wyczyn. W 2007 roku dokonali tego chłopcy z Klaxons. Połączyli house z rockiem, doprowadzając do ekstatycznych spazmów (to akurat żaden wyczyn) brytyjską prasę muzyczną, która poczuła się w obowiązku obwołać młodziaków królami nowego gatunku nu rave. Uwagę przykuwały również teksty, osadzone w świecie science fiction, gwiezdnych podróży, Atlantydy, wzbogacone odwołaniami do Pynchona, Prousta i tuzinów innych panów. Debiut „Myths Of The Near Future” pokonał w walce o prestiżową Mercury Music Prize m.in. Amy Winehouse. Przyszłość, o której śpiewali, wydawała się świetlista jak złociste skany.
Znamy kilka historii artystów, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji – bo nagrali znakomicie przyjętą płytę. Po obowiązkowych wypadach na rynek nieruchomości i nasyceniu swojego ego entuzjastycznymi recenzjami musieli zmierzyć się z pytaniem: co dalej? Większość twórców, może z powodu nasycenia, wybiera ambitne poszukiwanie nowej drogi. Nawet jeśli jest udane, postrzegane przez pryzmat wcześniejszego osiągnięcia wypada blado.
