Prezent dla tych, co nie byli – według relacji znajomych wieczór trzech solowych koncertów gitarzystów w Warszawie jesienią 2019 był pamiętny. Teraz miałem szansę tę legendę zweryfikować.
Jako żywo zaczęła się jesień, dlatego postanowiłem rzucić ostatnie spojrzenie na lato 2020. Mimo pandemii wyszło co najmniej kilka fajnych płyt, na których pierwsze skrzypce (czyli wokal) ogarniały kobiety.
Koncert muzyki z „Czarnobyla” był doskonały. Dystans społeczny paradoksalnie sprawił, że poczułem się częścią większej społeczności. Unsound jest skarbem, w 2020 roku jesteśmy szczęściarzami, że możemy bezpiecznie uczestniczyć w takim wydarzeniu, choćby jako atomy.
Mniej to więcej. Album ze wstępnymi wersjami piosenek, z których Angel Olsen rok temu zbudowała płytę „All Mirrors”, jest lepszy niż tamten.
Nigdym był fan Conora Obersta, spodziewałem się zatem, że sobie poużywam na kolejnym w czasach najnowszych powrocie (w przypadku Bright Eyes po 9 latach) do grania z okazji pustej kiesy. Ale nie.
Nie ma żadnego głosu, nie ma piosenek, są utwory. Ale nie takie nudne, z czapy podane, tylko wciąż zmieniające się, czy raczej zawierające w sobie kolejne mikrokompozycje. Takie matrioszki robi Psychogeografia.
