Czytałem Renatę Lis i chciałem notować. Nie z książki, tylko ze swojego życia. Mniej – z tego, co widzę. Chciałem uczyć się notować.
Ostatnia noc wydłużyła mi się przez książkę. „W lesie wiedeńskim wciąż szumią drzewa” jest reklamowane jako reportaż, ale sporo w niej literatury. Dla mnie to hasło jest prędzej ostrzeżeniem niż zachętą. Część „reportaży literackich” nie nadaje się do czytania – za mało w nich faktów, za dużo autora. To nie jest problem książki Åsbrink.
Przeczytałem autobiografię Kim Gordon „Dziewczyna z zespołu”. Chyba inaczej sobie wyobrażałem tę książkę, może nie została zredagowana perfekcyjnie, ale sprawiła, że przesunęły mi się przed oczami jakieś stare obrazy.
Środa to był pierwszy dzień koncertów, a w Gdyni od rana padało, momentami lało. Poszliśmy po zakupy na obiad – po powrocie z suchych rzeczy na koncertową noc została mi jedna bluza. Kurtka, spodnie, buty – do suszenia. Zaopatrzyłem się za to w kalosze, pierwsze od jakichś 20 lat. Wszyscy troje zorganizowaliśmy sobie nowe kalosze.
Się dzieje. Miłość, nienawiść, pankrok, jabole, próby samobójcze, no i rzecz jasna święta miłość kochanej ojczyzny. Katyń, Hitler, kłamstwa złych nauczycieli, ZOMO na twoich ulicach, ZOMO w twoim akademiku, komornik w twoim mieszkaniu. Oraz żarliwa wiara rzymskokatolicka trzymająca znękany naród przy życiu: „Coś kurwa musi się dać wymyślić! Bałtyk się nie rozstąpi, chociaż mógłby, bo tylu ludzi tu w Boga wierzy”, powiada jeden z bohaterów.
