Czytałem dziś rozmowy z Chrisem Cornellem. Redakcje podkreślają jego depresję, on sam próbował opowiadać o niej tak, żeby nie była piętnem. Nie zdawałem sobie sprawy, że był tak delikatny. Te kilka słów jest dla delikatnych ludzi.
Rozmawiałem raz ze Zbigniewem Wodeckim. To było równe dwa lata temu, rok po podwójnym koncercie, który dał z Mitch & Mitch w Studiu im. Lutosławskiego, wychodziła płyta i DVD z zapisem tego wydarzenia. Wodecki to dla mnie maj i słońce.
Umarł 25 lat temu. Dla dziesięciolatka z bloku na obrzeżach Warszawy, którym wtedy byłem, to był szok. Hiobową wieść przyniosło MTV, pobiegłem z nią do przyjaciela z klasy; telefony stacjonarne mieli nam przyłączyć dopiero za parę lat. Schody, winda, domofon. „Już wiesz?” „Wiem”.
Przeczytałem autobiografię Kim Gordon „Dziewczyna z zespołu”. Chyba inaczej sobie wyobrażałem tę książkę, może nie została zredagowana perfekcyjnie, ale sprawiła, że przesunęły mi się przed oczami jakieś stare obrazy.
W którąś niedzielę oglądałem mistrzostwa świata w kolarstwie, wyścig szosowy w Richmond w Wirginii. Rok temu wygrał Michał Kwiatkowski, teraz też długo koledzy z drużyny ciągnęli go do przodu, przyjechał ósmy. Pierwszy był Peter Sagan.
Z powodu niedawnego felietonu Wojciecha Orlińskiego obejrzałem „Blade Runnera”. Uderzyło mnie to, że to film bardzo bliski temu, który mniej więcej w tym samym czasie nakręcił brat Ridleya Scotta – Tony. Nie tylko dzięki „polskiemu” tłumaczeniu obu tytułów. U nas „The Hunger” został „Zagadką nieśmiertelności”, a „Blade Runner” – „Łowcą androidów”.
