Rozmawiałem raz ze Zbigniewem Wodeckim. To było równe dwa lata temu, rok po podwójnym koncercie, który dał z Mitch & Mitch w Studiu im. Lutosławskiego, wychodziła płyta i DVD z zapisem tego wydarzenia. Wodecki to dla mnie maj i słońce.
Umarł 25 lat temu. Dla dziesięciolatka z bloku na obrzeżach Warszawy, którym wtedy byłem, to był szok. Hiobową wieść przyniosło MTV, pobiegłem z nią do przyjaciela z klasy; telefony stacjonarne mieli nam przyłączyć dopiero za parę lat. Schody, winda, domofon. „Już wiesz?” „Wiem”.
Przeczytałem autobiografię Kim Gordon „Dziewczyna z zespołu”. Chyba inaczej sobie wyobrażałem tę książkę, może nie została zredagowana perfekcyjnie, ale sprawiła, że przesunęły mi się przed oczami jakieś stare obrazy.
W którąś niedzielę oglądałem mistrzostwa świata w kolarstwie, wyścig szosowy w Richmond w Wirginii. Rok temu wygrał Michał Kwiatkowski, teraz też długo koledzy z drużyny ciągnęli go do przodu, przyjechał ósmy. Pierwszy był Peter Sagan.
Z powodu niedawnego felietonu Wojciecha Orlińskiego obejrzałem „Blade Runnera”. Uderzyło mnie to, że to film bardzo bliski temu, który mniej więcej w tym samym czasie nakręcił brat Ridleya Scotta – Tony. Nie tylko dzięki „polskiemu” tłumaczeniu obu tytułów. U nas „The Hunger” został „Zagadką nieśmiertelności”, a „Blade Runner” – „Łowcą androidów”.
Profesor Vetulani w wywiadzie, którego nie przeczytałem, powiedział, że często niepotrzebnie przyjmujemy, że to, co trwałe, ma większą wartość od tego, co nie trwa tak długo. Miał na myśli związki. Chyba on i chyba coś takiego.
