Piszę teraz relacje z Open’era, na którym jestem, dla portalu Wyborcza.pl. Komu zależy, ten je tam znajdzie. Ponieważ redakcja zamiast ciekawych tekstów woli suche informacje, kto jak gra i o której, to muszę zaprzestać wygłaszania uwag nie na temat. To świetna okazja, żeby przenieść je tutaj.
Zobacz, co pisze „Tygodnik Powszechny”, powiedziałem do redaktora S., Bieńczyk to jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy. „Daj spokój”. W dodatku o piłce pisze. „Teraz to każdy się zna. Nie czytaj mi ani słowa”. Nie mogę sobie odmówić, cytuję jakieś wyjątkowo głupie kilka zdań. „Nie, wiesz, dzięki, wiem, co tam będzie”.
O zestawieniu Screenagers.pl, którzy ułożyli listę najlepszych polskich piosenek w historii, wciąż głośno. Może parę utworów znalazło się u góry raczej niezasłużenie, może prominenci krytyki muzycznej wskazują, że dobrze wiedzieli, iż zwycięży Zaucha, może wynoszenie pod niebiosa jednego „nurtu” powoduje uwalenie kilku innych równie istotnych, ale... zdarzyło mi się napisać do portalu tekst o tej liście. Zaczynał się tak:
Byłem wczoraj na doskonałym koncercie. Nie pamiętam, kiedy tak dobrze wydałem 40 złotych. Okazało się też, że jestem stary lis, jak chodzi o koncerty, bo przyszedłszy z ponadgodzinnym opóźnieniem, zdążyłem jeszcze ponetworkować gruby kwadrans i byłem w sam raz na pierwszy support.
Poza sentymentalną wizytą w Muzeum Kolejnictwa główną atrakcją Nocy Muzeów był w tym roku koncert Mitch & Mitch na otwarcie piątego roku działalności Placu Zabaw. Piątego lata (Molesta była rok temu?). Spóźniliśmy się. Powrót był koszmarny. Linia J była OK. Tłumy bawiły się tam jeszcze długo w noc, sam koncert skończył się chyba jakoś po pierwszej, nie wiem.
Noc taksówek = dzień zielonej twarzy. Obudziłem się po czternastej. Osiedle huczało hip-hopem. Gdy ruszyłem do chińczyka po śniadanie, zorientowałem się, że to dzień koncertu w amfiteatrze. Bity odbijały się od bloków, powtórzone uderzenia stopy przetwarzały się w dziwaczne rytmy, zwielokrotnione linie basu spadały na grzejących się w słońcu staruszków jak lawina. Rap gdzieś w tym ginął, ulatniał się w jasne niebo jak gaz z otwartej puszki.
