Od premiery płyty The Clash „Sandinista!” minęły 43 lata i 2 dni. Od pierwszego odsłuchu bardzo ją lubiłem, choć za dzieciaka nie do końca rozumiałem jej amerykańskość.
Wąska ścieżka wiedzie między pokazami mody w instagramowych miejscach, koncertami w zaciemnionych teatrach i radosno-memiarską oprawą nowej muzyki.
Nie da się zrozumieć dzisiejszej Ukrainy bez zrozumienia Wielkiego Głodu. Upamiętnienie milionów ofiar ludobójstwa przypada na ostatnią sobotę listopada – Ukraińcy tego dnia zapalają w oknie świeczkę. Większość z czytelniczek i czytelników zna tę historię, ale i tak chcę napisać kilka zdań o tle tamtych wydarzeń.
Tego świata już nie ma. To, do czego Ołeksandr Myched dokopał się na wschodzie Ukrainy, zmiotła wojna. Nie wolno nam zapomnieć o zbrodniach rosjan, ale też powinniśmy pamiętać o świecie „sprzed”. To o nim tu mowa.
Ciemna muzyka nie jest już taka jak dawniej, robi się zwyczajnie groźna, jak nowe płyty Lotto. Nie istnieje właściwa kolejność ich słuchania, bo to nie jest podwójny album.
Ostatni dzień festiwalu, chyba najwięcej zobaczonych koncertów. W dodatku te same miejsca sprawiły, że koncerty zaczęły się nadpisywać – i wyszedł niedostatek pamięci podręcznej.
