Dawno się tak nie spłakałem. Tak się pisze po obejrzeniu wzruszającego filmu, w którym bohaterowie pokonują kolejne przeszkody, żeby na koniec osiągnąć spełnienie, wolność, a czasem coś lub siebie ocalić.
Grubo ponad dwa i pół miesiąca trwa już wojna w Ukrainie, a cały czas idą za nami historie z pierwszych dni. Wspomnienia, kontakty z osobami. Nie byłem w stanie pamiętać, kiedy poszła w radiu audycja ukraińska, ale internet pamięta.
Miesiące zmieniają się szybko i myślę, że nie ma obowiązku pisać nawet paru zdań o każdej kolejnej audycji, a równocześnie czuję się zobligowany. Głupie. Szukam środka.
Piszę powoli, bo wiem, że czytasz powoli – to był chyba tytuł rubryki z listami, ogłoszeniami czytelników? Chyba w „Brumie”. Tym razem słucham powoli, choć nikt nie woła.
Listopad jak wszystkie dotychczas: roboty, niemowlaki, zodiaku znaki. Zima w Rosji i wyblakłe wnętrza. Spowolnienie świata materialnego.
Łukasz Grzegorzek: „Chrześcijaństwo wymaga, żebyśmy przyjęli rolę sędziów we własnym procesie inkwizycyjnym prowadzonym w introspekcji. Wiecznie rozliczanie siebie okazuje się na dłuższą metę destrukcyjne”.
