Dwaj współzałożyciele zespołu 19 Wiosen – Franciszek Wicz i Marcin Pryt – znów działają razem. Jako Niebiescy i Kutman odcięli się jednak od punkowych korzeni. Ich nagrana w duecie płyta „Skrzydło motyle” to rzecz wybitnie nastrojowa i delikatna.
„Wszystko się zmieniło/ tylko niebo zawsze szare” – śpiewa Marcin Pryt w „Solarisie urbino”, może najczytelniej oddającym dawne 19 Wiosen. Na pierwszym planie są tu archaiczne klawisze Grzegorza Fajngolda i głos Pryta, który śpiewa o niebie, mieście, ruchu, technice, lataniu i człowieku.
Druga płyta łódzkiego duetu 11. Dość przerażająca, odstręczająca i mocna nie jako zbiór piosenek, ale nieprzerwany raport z oblężonego człowieka. Za muzyczną stronę przedsięwzięcia odpowiada producent i multiinstrumentalista Paweł Cieślak.
Marcin Pryt. Trzysylabowa recenzja tej płyty mi wystarczy, spróbuję jednak dać więcej. Najważniejszy w ostatnich latach autor w polskiej piosence, muzyce, podziemiu, kontrkulturze. Do tego Paweł Cieślak, chyba najbardziej pokręcony kolega Pryta z 19 Wiosen, już poza składem, i z Trypa.
Prominenci łódzkiego podziemia w nowej konfiguracji, z wybitną rolą Marcina Pryta, jak wskazuje nazwa. Mocna, bucząca, szumiąca muzyka. Przesterowana, męcząca, raczej tępa i ostra – znakomicie nadaje się do wywoływania bólu głowy.
