Pierwszy i może ostatni pełny miesiąc lockdownu natchnął mnie do przesłuchania sporej liczby nowości. Wybieram spośród nich te nagrania, co do których życzyłbym sobie, iżby ich państwo nie przegapili.
Na płycie członka duetu Syny słowo rzadko wypływa na powierzchnię i zaraz tonie. Jest w „Grudzie” rodzaj nostalgii, który kojarzy mi się ze Świetlikami.
Do polskiego hip-hopu ustawiają się bokiem, a nawet tyłem. Rapują o „estresso na osiedlu”, pisaniu wierszy i sercu, które dudni. Na płycie „Sen” Syny są jak Bruce Lee w labiryncie luster z „Wejścia smoka”.
Z Unsoundu 2017 zapamiętam sześć, siedem koncertów z importu. A także wybitne występy krajanów: 1988 z potężnym basem, ognistych Szpury i Rychlickiego, Zebry a Mit z kompozycjami na medal.
Dawno przymierzałem się do napisania, że „Trwamy” to przebój doskonały. No, jest tak. A koncert 1988 i Piernikowskiego był tak dobry, że doznałem objawienia. Bo to jednego!
4 czerwca, rok 2016. Starzy idą świętować wolność z KOD-em, mi nie po drodze. Nie jestem pewien, czy próbuję dopisać się do grona wiecznie młodych, czy to moje lewactwo, brak sympatii do tłumów albo do wykrzykiwania sukcesu i wolności w narodowej formie. Przemęczony pracą ponad siły nie uważam tego za sukces i przejaw wolności.
