Dżentelmen z wykrzyknikiem nazwę (i nie tylko) ma od Afghan Whigs, zasoby ludzkie z Trójmiasta, a muzykę często od Editors i Placebo. Rock, rock, rock, bez dodatkowych określeń.
Dużą płytę Leonoffa „Fotoplastikon” (ma być w czerwcu) poprzedza epka z podtytułem „Funky & Folk Orchestra”, która zdradza aż 19 minut z materiału. Są to prawdopodobnie tzw. najlepsze momenty na płycie. Mój Boże, już się boję tego, co będzie na pełnym wymiarze.
Warszawsko-sosnowiecki 52um na etapie pierwszej płyty był dla mnie symbolem D.I.Y., raczej przedsięwzięciem czy wyzwaniem rzuconym światu, niż zespołem muzycznym. Wtedy w ten projekt zaangażowało się kilkadziesiąt osób. Debiutanckie wydawnictwo składało się z właściwej płyty, ze świetnych remiksów i, na deser, z DVD pełnego dość ciężkich filmów do tej muzyki.
Wygrywasz konkurs, nagrywasz płytę. Jesteś z Trójmiasta, warto cię sprawdzić. Liderka Marli Cinger (tak, „Fight Club”), autorka większości repertuaru Joanna Kucharska (bas Kiev Office) śpiewa w stylu, który kojarzy mi się z Edytą Bartosiewicz albo Kasią Sobczyk (tą drugą, znaną m.in. z grup Los Trabantos oraz Kasia i Wojtek).
Weterani ska ze Szczecina są ostatnio bardzo aktywni. Po nagraniu ostatniej płyty „Potwór” (2007) wznowili swój debiut „Vespa” (1997), na którym zdaniem Warszawy się skończyli. Lata minęły od pierwszej, rewelacyjnej płyty. Muzyka Vespy stała się mniej podwórkowa i rozkosznie prowincjonalna, a bardziej rasowa i, niestety, przewidywalna.
Wiadomość numer jeden promująca nową płytę Lao Che brzmiała: „tym razem naprawdę bez konceptu”, co odnosiło się do tekstowej integralności każdego z trzech pierwszych nagrań płocczan: o Słowiańszczyźnie, Powstaniu i Bogu (i człowieku). Muzycznie zawsze było eklektycznie i to się nie zmienia. Za to teksty są teraz bardziej zróżnicowane, choć wciąż, jak to u Spiętego, hermetyczne, napisane kodem ze skojarzeń, cytatów i zabawnych, egzotycznych (czasowo, nie przestrzennie) słów.
