Ta płyta jest jak oddech pustyni, ma nastrój lekko zrezygnowany, a przy tym kontemplacyjny. Świetnie zaaranżowana i po prostu przykuwająca uwagę, do tego brzmiąca szczerze, naturalnie. Przystępna, a tajemnicza.
Trójmiasto to kawał historii Polski. I nie o Stocznię chodzi, tylko o muzykę – świetną i na tle kraju osobną. Apteka, Miłość czy Ścianka latami były zespołami numer 1 w tym kraju. Kropka.
Sennik niewspółczesny – kojąca, leniwa, półszeptem zaśpiewana elektronika. Nazwa od londyńskiej stacji metra, słowa niekiedy francuskie, a ludzie (duet) ze Śląska.
Komety są warszawskie, MKL ściśle mińsko-mazowieckie. Melancholia wielkiego miasta i bigbitowa czułość Niziny Mazowieckiej są połączone podmiejskim pociągiem jadącym z okładki „Luminalu” na stację Anielina.
Ten ogień to robota tylko dwóch instrumentów – perkusji, basu – i energetycznej, mięsistej produkcji. Z czterech strun, dwóch patyków, kilku membran i półtora metra blachy poznaniacy robią Warszawską Jesień Średniowiecza.
Czy to jakaś stara płyta Much porzucona w połowie nagrań? Od razu słychać, po jakiej fali surfuje Cuba de Zoo – czy dobrze, że to słychać, ocenią słuchacze, na razie wygląda na to, że się podoba. Ja mogę dodać, że biorąc pod uwagę popularność Much, taka stylizacja wydaje się przeterminowana.
