Mają groove, rockową moc i jazzowe umiejętności oraz hermetyczne poczucie humoru. Ten stareńki zespół, ozdobę lat 90. z półki Faith No More czy Red Hot Chili Peppers, coś podkusiło, żeby nagrać pierwszy od „Antipop” (1999) pełnowymiarowy materiał.
To historia Fina Greenalla – didżeja, który w 2000 r. zaliczył wymarzony debiut: w słynnej wytwórni Ninja Tune, takim Deutsche Grammophon nowoczesnej elektroniki. Didżej po paru latach złapał za gitarę akustyczną, stworzył kameralne trio i został pierwszym piosenkowym śpiewakiem w historii Ninja Tune.
Wiele hałasu w słusznej sprawie żywotności muzyki żydowskiej. Przychodzą młode samouki i rżną sentymentalną, a ognistą wyżej wymienioną, aż wióry lecą. Wchodzą na obszar jazzowy – dobrze improwizują, na teren noise’owy i rockowy – mają ekspresję.
Muzycy z Wybrzeża mają łatwiej. Gdy ma się Bałtyk w zasięgu roweru, nie myśli się o tym, czym różni się szum morza od bicia fal o brzeg. Tam inaczej się czuje, słyszy – inaczej gra i śpiewa.
Młody polsko-ukraiński zespół po zeszłorocznym debiucie nie zwalnia tempa. W sobotę Dagadana zagra w Warszawie przed Tinariwen, w listopadzie w Paryżu, a w grudniu – w Singapurze i Dżakarcie! Jak w refrenie Fisza ta muzyka jest językiem wszechświata.
Naklejka „Najważniejszy nowy koniec świata tego roku” mówi prawdę. Kumka Olik robią z igły widły. Są znani z naprawdę dobrego gitarowego hitu „Podobno nie ma już Francji” i wcześniejszego, raczej poczwarnego – „Zaspane poniedziałki”.
