Zero piosenek, tylko radykalne syki, dostojne buczenie i ćwierkanie gameboyów. Albumowi Szelestu bliżej do produkcji Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia niż jakiegokolwiek „płytowego” nurtu wyrosłego z improwizacji, noise’u, transu.
Ta płyta wspięła się na szczyt notowań rockowych i alternatywnych w Stanach. Trio z Kalifornii balansuje na granicy muzyki gitarowej i tanecznej i upada zawsze na stronę tej drugiej.
Ładna tautologiczna nazwa i równie wystudiowany elektro-pop. Wokalista Jeremy Greenspan wygląda jak twój sąsiad, do bólu zwykły, przegięty w tej zwykłości, w flanelowej koszuli zbyt prawdziwy, by być prawdziwy.
Najbardziej zwraca uwagę akcent wokalisty. Brytyjski, może nie oksfordzki, ale kolski (z całym szacunkiem) też nie, wieje tu Szkocją. „Seu kleus”, woła Damian Bończyk w „Corridors Of Sand”, bardzo udanym punkcie startowym płyty. „Jeu pelin mi daun kleusa...” w „Linne”.
Ani się obejrzałem, a Joe Henry pochłonął mnie na parę dni. Facet po pięćdziesiątce, 12 płyt na koncie, szwagier Madonny – to nie wróżyło fajerwerków. Tymczasem gdy Henry gra, przed oczami staje Tom Waits, razem z pianinem, gitarą i kontrabasem.
Klasyk polskiego indie przetrwał studia i przejście w dorosłość. Brzmi to coraz dojrzalej. Bydgoszczanie mają melancholię jakby szkocką, ale lubią otrzeć się o americanę. Gitarowe zabawy w cicho-głośno są już tylko jednym z elementów układanki.
