Jasne, że to to samo co na pierwszej płycie. Skład, producent, znów osiem, i to podobnych, numerów, okładka co najmniej nawiązująca. Dwóch facetów, perkusista i gitarzysta, tak się teraz gra, nawet w Polsce.
Wartość tej płyty nie polega na tym, że zawiera same świetne utwory albo tworzy niesamowity kolaż gatunków. W muzyce szukamy albo czegoś świeżego, „niesłychanego”, albo przeciwnie – czegoś znajomego. Najfajniej, gdy nowe brzmienie przetwarza i odnawia zapomniane wątki. Na „Sealesii” to się zdarza.
Nie wszyscy czekali. A z czekających niektórzy się bali. Teraz jest – debiutancki album składu, który od kilku lat buja najsłodziej i wyrywa do tańca najbardziej szarmancko. Teraz można ich pić, a nie tylko upijać.
Drugim obok Kamp! materiałem idealnym do cyklinowania parkietów (nim czy z nim – to odrębna kwestia) jest nagrana w Los Angeles płytka Moniki Brodki. Przed wakacjami wyszła w formie elektronicznej, teraz jest fizyczny nośnik.
Poznań liryczny, ale nie oniryczny. W tytułowej dwoistości zainteresowań Grabka chodzi o to, że ten niezły wokalista akompaniuje sobie skrzypcami (kojarzą się ludowo) i elektroniką (miejsko).
Ścieżka dźwiękowa do wchodzącego dzisiaj do kin filmu Johna Hillcoata „Gangster” z Shią LaBeoufem i Tomem Hardym. To nie widowiskowy film gangsterski, ale nastrojowy obraz czasów prohibicji.
