Parę lat temu nagrali hymn przyjaźni i wakacji „Home”. Wideoklip do tej akustycznej piosenki, z chóralnym refrenem i śpiewanymi zamiennie przez dziewczynę i chłopaka zwrotkami, przypominał czołówkę serialu „Cudowne lata”.
Regularny pop rock. Ostrzy, kanciaści i lubiący grać „dużo” debiutanci z czasem niezłe pojęcie o melodii, harmonii, aranżacji zmieniają w doskonałe. Z klientów próbujących w cukierni różnych ciastek stają się świadomymi szefami kuchni ograniczającymi liczbę składników, by stworzyć coś nowego.
O rety, jaka miazga. Eye For An Eye grają już 15 lat. Dawno nie słyszałem tak dobrego punk rocka, prawie hard core’u. Zespoły grające ciężko (jak Luxtorpeda) są nam potrzebne, zawsze są ważne, ale rzadko bardzo dobre. A porządne teksty to w Polsce ewenement na miarę piłkarza, który nie kopie się w czoło.
Drugi album Luxtorpedy, wydany rok po debiucie, jest już Złotą Płytą. „Robaki” wskoczyły na szczyt list sprzedaży przed Shakirę i Adele. Napisany dla rugbistów z drużyny Balian „Hymn” byłby hitem na Euro. Jedno „ale” czy raczej „mimo że”: Luxtorpeda jest zespołem metalowo-hardcore’owym z dodatkiem hip-hopu.
Wrażliwość Joanny Prykowskiej jest z lat 90., gdy nagrania jej zespołu Firebirds produkowała Edyta Bartosiewicz. Teraz rockowe patenty (poza „Baletnicą”) poszły w odstawkę. Wokalistka lepiej czuje się w nastrojowych utworach.
„Lite” w nazwie polega na tym, że zwykły skład Melvins, grupy ukochanej przez ich lokalnego naśladowcę Kurta Cobaina, zawiera dwóch perkusistów. To bardzo powolna i ciężka muzyka, gdzieś między metalem a hard rockiem, mniejsza o nazwy, z podwójną dawką wariactwa i czarnego humoru.
