Śliczna okładka ukrywa czystej wody kalifornijski punk z heroicznych czasów przełomu lat 70. i 80., gdy co bardziej wściekłe zespoły pomagały mu przerodzić się w hardcore.
Jeden z ważnych głosów przełomu wieków nie przestaje zasypywać słuchaczy nowymi płytami (to piąta od 2009 r.). Muzycznie jest po staremu, choć delikatniej, na szczęście głos też ten co dawniej – czarujący, niski, zdarty.
Jego zespół Bright Eyes jest raz lepszy, raz gorszy, ale często zmanierowany. Jak rodzisz się w Nebrasce i jedziesz do Nowego Jorku robić karierę w złotych czasach alt country, to wiadomo, że cnoty nie zachowasz. Nurt się już przejadł, a 34-letni Oberst odłożył na półkę wszystkie składy, by wreszcie wydać coś podpisanego wyłącznie własnym nazwiskiem.
Symbol niepokornej Ameryki jeszcze raz zaskoczył wszystkich i zaznaczył swą odrębność. 35. płyta Neila Younga składa się z klasycznych amerykańskich piosenek, manifestów, a zarejestrowano ją w wiernej kopii Voice-O-Graphu z 1947 r. To rodzaj budki, w której można było zapisać swój głos i wychodziło się z niej z gotową płytą winylową.
Jej pierwszy opublikowany utwór spodobał się bardzo w internecie – pisano, że koniecznie musi wystąpić na Unsoundzie, że jest wielką nadzieją elektroniki, później mówiono, że to największy hajp. Ze środowiska ludzi pasjonujących się muzyką techno, syntezatorami i rytmem płynęły pochwały.
Album zbiera doskonałe recenzje, a ja próbuję ustalić, co nowego wniosła do swej muzyki Merrill Garbus na trzeciej już płycie. Artystka (z partnerem Nate’em Brennerem u boku) wciąż bowiem zachowuje się jak nastolatka, którą autorefleksja ponosi w rejony strasznie ciekawe dla niej samej, za to trochę już się przykrzące, gdy patrzeć na to z zewnątrz.
