Walijczycy nie awansowali na mundial, a uczucia przelali najwyraźniej na dwie drużyny: idące jak burza Niemcy i rozczarowującą Rosję. Na swojej 12. studyjnej płycie Manic Street Preachers śpiewają po niemiecku, w szpiegowskich płaszczach fotografują się w Berlinie i kręcą tam wideoklipy.
Co oprócz melodyki, śpiewu i basów charakterystycznych dla Madonny czy Glorii Estefan? Fałszywe trąbki z klawisza, cowbell, stare automaty perkusyjne, tropikalna lekkość Tom Tom Club. Marvin Gaye i Afrika Bambaataa.
Drugie wydawnictwo Mszy Święta w Altonie przynosi dwie istotne zmiany: zamiast kasety płyta, zamiast koncertu – studio. Ten poważny, obudowany teorią projekt przynosi muzykę sprawiającą przyjemność i pobudzającą wyobraźnię.
Ochrypły, raz mocny, raz wycofany wokal Kuby Holaka wyróżnia Kumkę Olik. Źle zrobiłem, że przed posłuchaniem muzyki wyczytałem teksty z książeczki. Są błahe – prostota nie jest zła i ludzie dwa razy starsi od Kumki udają nastolatki, ale nawet w popie potrzebne jest przekroczenie, trochę niepokoju.
Debiutanckim solowym albumem łódzki raper i producent Spinache zgłasza akces do mainstreamu, popu. Płytę „Spinache” artysta zamyka utworem „LavoLavo”, w którym nawiązuje do przygód z Ortega Cartel – także muzycznie, odskulowymi syntezatorami i beztroską, jakiej na „Spinache” niestety niewiele.
Na swoje dziesięciolecie znów rozkręca się bezcenna warszawska firma Lado ABC. Po cichu ukazała się gotowa od półtora roku druga płyta Eda Wooda. Nazwisko reżysera filmowego nazywanego najgorszym w historii służy za nazwę zespołu w składzie perkusja i gitara.
