Współzałożyciel i lider uśpionego obecnie zespołu Broken Social Scene z Toronto nagrał drugą solową płytę. Jest lepsza od pierwszej i jak ona, choć w inny sposób, bliska brzmienia, które wypracował z macierzystym zespołem.
Bob Dylan byłby zadowolony. Bruce Springsteen także, a przed nim pewnie nawet Tom Petty oraz Mark Knopfler (to od nich żwawsze). Z młodych Kurt Vile zrobił ostatnio podobną płytę (to od niego lżejsze). W sensie kompozycji „Lost In The Dream” jest tradycyjnie gitarowa, zrelaksowana, niespieszna, ale w produkcji została śmiało podrasowana elektroniką.
To partia Davida Byrne’a – eksperymentalna. Pozwala sobie na wszystko, ale stara się zamknąć to w formule śpiewanej, melodyjnej piosenki. Wszystkie środki po temu są dozwolone. Rządzi elektronika i sample, w drugim szeregu są jednak liczne instrumenty akustyczne – dęte, strunowe, perkusyjne.
Słyszeliśmy to od stu tysięcy zespołów w milionie piosenek, i to już parę lat temu. The Sunlit Earth grają brytyjsko-nowojorskie gitarowe piosenki i robią to z dużym wdziękiem. Wiosna potrzebuje takiego rock and rolla.
Hatti Vatti ma dryg do łączenia skrajności. Rytm stanowią podcięte wysokie dźwięki (jak z wytwórni Morr sprzed lat) zderzone z rozdygotanym uderzeniem stopy. Do tego niekończący się akord jak z nowojorskiego minimalizmu i przeszywający bas. Jeszcze pulsujące brzmienia i arpeggia przypominające ni to Kraftwerk, ni to Jarre’a, mrugnięcia syntezatora.
Tytułowy singiel i piękny doń wideoklip o niczym nie świadczą. W ostrym motownowym „Love Letters” Metronomy wyglądają i brzmią jak żywcem wyrwani z lat 60., podczas gdy lwia część płyty to nowoczesne piosenki z dużym udziałem elektroniki i gitarowymi wtrętami.
