W końcówce „Leona zawodowca” Gary Oldman, chcąc sięgnąć po środki nadzwyczajne, wreszczy: „Dawajcie mi tu wszystkich!”. Wybitna wokalistka Grażyna Auguścik (improwizacja, bossa nova, piosenka...) zwołała nie pospolite ruszenie, ale doborowe chorągwie.
O zagraniu na tej płycie marzył Mikołaj Trzaska. „Zahipnotyzowała mnie jasność i świeżość. Tego nie słyszałem. Żeby dziś, ktoś? Tak jasno i bezpretensjonalnie piosenki po żydowsku śpiewał?” – napisał. Trzaska zagrał na klarnecie, a swój znak jakości dał też tej płycie inny mocarz muzyki żydowskiej w Polsce, gitarzysta Raphael Rogiński.
Powrót wcale nie taki nostalgiczny. W zeszłym roku ukazał się oczekiwany od dekady debiut Super Girl & Romantic Boys, a zespół zagrał nawet na Off Festivalu. Droga do nowych działań była otwarta. Teraz wyszła winylowa płyta, ledwie pięć piosenek, w tym jeden cover, ale co to są za piosenki!
„Wszystko się zmieniło/ tylko niebo zawsze szare” – śpiewa Marcin Pryt w „Solarisie urbino”, może najczytelniej oddającym dawne 19 Wiosen. Na pierwszym planie są tu archaiczne klawisze Grzegorza Fajngolda i głos Pryta, który śpiewa o niebie, mieście, ruchu, technice, lataniu i człowieku.
Nawet najsławniejszy zespół alternatywy kiedyś zaczynał. Ta sława jest nietypowa: nie polegała na zrobieniu kariery w MTV i podpisaniu umowy z koncernem, lecz na konsekwentnym odmawianiu wejścia w show-biznes i trzymaniu się DIY (zrób to sam).
Dziesięć lat po debiucie przychodzi szósta już płyta 3moonboys. Bydgoski zespół obiecywał obfite, bardziej piosenkowe formy niż dawniej i przejście z angielskiego na polski – moim zdaniem te przemyślane ruchy warto było wykonać.
