Paradoksalny zespół. Jego muzyczne działania można porównać do kucharza, który pracując stale w tej samej restauracji, coraz lepiej radzi sobie z przygotowaniem dań jednej z narodowych kuchni, lecz nie ma ochoty lub możliwości rozszerzyć oferty.
Powrót z nicości duetu, który był zbyt zajęty i zbyt rozlazły, żeby po debiucie (2008) pociągnąć temat i robić rzeczy, które zazwyczaj robią zespoły. Koncertów było niewiele, drugi album ukazuje się z kilkuletnim poślizgiem.
Druga płyta Małych Miast rozmawia z „Umową o dzieło” Taco Hemingwaya, zresztą gościa w jednym z utworów: tematy finansowe, trochę autokreacji.
„Vanishing Land” miało być kompilacją trzech wcześniejszych epek, ale skończyło się 11. pełnoprawnym albumem Tomasza Mirta. Artysta wyrzucił część wyjściowego materiału, resztę przetworzył i dołączył nowe utwory. W tym zawahaniu między starym a nowym odbija się zawartość „Vanishing Land”.
Debiutowali przed dwoma laty, a teraz wydali drugą, w teorii„trudną” dla każdego zespołu płytę. Lepszą niż pierwsza. Tytuł „Wunderkamera” sugeruje jakieś dziwactwo, inność, kolekcję oryginałów z różnych parafii, ale piosenki z tego albumu to dobrze pomyślana i elegancko wykonana całość.
To już ponad 20 lat, odkąd wyobraźnią słuchaczy i oglądaczy MTV rządzili artyści z Bristolu, wtedy uchodzącego za mroczne, niedające perspektyw. Dziś brytyjskie miasto zajmuje czołowe miejsca w naukowych zestawieniach „najlepszych miejsc do życia”.
