Nie każdy lubi śpiew w języku Goethego, ale – czego dowiódł i on, i Wagner – niemiecki może brzmieć pięknie. Zwłaszcza w wykonaniu Barbary Morgenstern (BM), specjalistki od jesiennych płyt, płynnie zresztą przechodzącej na angielski.
Debiut Złotej Jesieni (wiosną wydany na kasecie, teraz na CD) to rześki powiew w zatęchłej piwnicy krajowej muzyki gitarowej. Rzecz śmiała i bezbronna, skok na główkę i nic nam do tego. Noise. Źle słychać, bardzo głośno. Nieśmiały wysoki śpiew, jeśli jest, to zagrzebany pod gitarami, a na przedzie jeszcze bezlitosne, szybkie jak ucieczka we śnie bębny.
35-letniemu Kurtowi Vile’owi piosenki same wychodzą spod palców. W 2013 r. zdobył mistrzostwo świata albumem „Wakin On A Pretty Daze” w slackerskim stylu nawiązującym do Toma Petty’ego, Bruce’a Springsteena i Marka Knopflera. Obrona pasa mistrzowskiego to mniej efektowna część roboty.
Ten zespół miewał problem z wizerunkiem. Aż za bardzo był – zgodnie z nazwą – łagodny. Okładka i tytuł debiutanckiej płyty „Najmniejsze przeboje” sprzed dwóch lat pogłębiały wrażenie wywołane chłopięcą barwą głosu wokalisty i gitarzysty Piotra Jabłońskiego. Drugi album powinien więc przesunąć akcenty tak, żeby to odczucie dziecięcości odsunąć na drugi albo i trzeci plan.
Żeby uporać się z nową płytą tercetu Battles, trzeba by zapomnieć o tym, że ta muzyka najlepsza jest na żywo. Precyzję gitarowo-elektronicznego grania Battles najlepiej podziwiać na własne oczy, zwłaszcza popisy perkusisty Johna Staniera są w przewidywalnym świecie indie rocka czymś ekstraordynaryjnym.
Piąty album Kobiet sprawia, że ma się ochotę zaparzyć kawy i włączyć telewizor. Muzycy trójmiejskiej grupy sami podają ten trop. Klawisze, bas, rytm perkusji, nawet zagrywki gitary w przebojowym „Wielkim wybuchu” – do złudzenia przypominają Blur z „Coffee and TV”. W tekście zjawiają się śmieciarze z tekstów Damona Albarna, kawa zresztą też.
