Na początek wyznanie grzechów: nie widzę nic złego w mieszaniu muzycznych tradycji, używaniu instrumentów z różnych epok i regionów, śpiewaniu dwoma językami. Mosaik jest z tego zakątka sceny etnicznej, gdzie takie podejście nie budzi ekscytacji. Oni lubią łączyć.
Płyta kompaktowa i DVD. Na pierwszy ogień musi iść film. WIDT to kolektyw stworzony przez siostry: Antonina Nowacka śpiewa (też w duecie ANRS i z zespołem kIRk) i odpowiada za muzykę, Bogumiła Piotrowska – za generowane na żywo wizualizacje. W zeszłym roku wydały materiał na kasecie VHS.
Po płytach z muzyką dawnego Podlasia – „Wieloma językami” i „Jidyszland” – Karolinę Cichą znosi do Azji. W niewyszukanym tytule chodzi o pozornie odległe od siebie sposoby śpiewania i grania, języki, muzyczne skale. Dla mnie istotne jest jeszcze coś. Ród Shafqata Ali Khana para się śpiewem od co najmniej 500 lat.
W ostatnich miesiącach, które cierpliwie zmieniają się w lata, w prasie sporo jest reportaży i zdjęć z Dżungli, obozowiska 4 tys. uchodźców pod francuskim Calais. Czas na inną perspektywę – muzyczną. Rafał Kołacki, muzyk grup Hati, T’ien Lai czy Molok Mun, przez tydzień zapisywał w dźwięku życie Dżungli.
Pięć lat zabrało Paulowi Simonowi nagranie nowego albumu. W jednym z utworów słychać tykanie zegara, ale 74-letni Amerykanin pograł tym razem bardzo nowocześnie. Czy pomógł producent Roy Halee (lat 81!), który pracował już przy pierwszych demówkach Simon & Garfunkel w 1964 roku?
Komora A to rzadki przypadek. Do grania tego rodzaju muzyki wystarczy jedna osoba. Jeśli jest ich więcej, to mogą eksponować kolektywizm, jak podkreślający znaczenie anonimowości i wspólnego doświadczenia duet RSS B0YS. Inna możliwość to krótkotrwałe zderzenia wyrazistych osobowości, jak Powell i Lorenzo Senni na zeszłorocznym festiwalu Unsound.
