Mam problem z Kaseciarzem: od płyt wolę koncerty. Niektóre z nowych piosenek krakowskiego zespołu podziwiam, ale łapię się na tym, że zlewają mi się ze starszymi rzeczami. Ważniejszy niż melodie czy tempa jest w Kaseciarzu klimat grania.
Różne rodzaje starego rocka zamknięte w formule długich utworów bez wokalu. Dwa i pół roku po gorąco przyjętym płytowym debiucie „Encounter One” Ampacity nagrało nowy materiał. „Superluminal” powstał na bazie zespołowego jamowania, próbowania, ma więc brzmienie zbliżone do wykonania koncertowego.
Debiut Złotej Jesieni (wiosną wydany na kasecie, teraz na CD) to rześki powiew w zatęchłej piwnicy krajowej muzyki gitarowej. Rzecz śmiała i bezbronna, skok na główkę i nic nam do tego. Noise. Źle słychać, bardzo głośno. Nieśmiały wysoki śpiew, jeśli jest, to zagrzebany pod gitarami, a na przedzie jeszcze bezlitosne, szybkie jak ucieczka we śnie bębny.
75 minut na dwóch płytach serwuje zespół z Bydgoszczy (i nie tylko) jako swój drugi album. Przy debiucie dwa lata temu zespół Kuby Ziołka był triem mocno wkręconym w brzmienia gitarowe. Alameda 5 to odnoga tamtej grupy rozszerzona o dodatkowego bębniarza i klawiszowca-syntezatorowca.
Rok po płytowym debiucie duet Rafał Iwański – Kuba Ziołek (grających razem w Innercity Ensemble i Alameda 5) zaczyna album od motta z Lema, który opisywał „Kap-Eh-Thaal”, bóstwo „ostatniej z prechaotyckich religii”, w której „pierwiastek metafizyczny wcielił się niejako w świat materialny, ziemski”.
To już trzecie wydawnictwo Kethy. Grupa powołuje się na inspiracje zespołem Kobong, który w latach 90. nagrał jedne z najważniejszych polskich płyt, jeśli chodzi o ciężkie, gitarowe granie z zacięciem eksperymentalnym. Na „#!%16.7” nie ma jednak mowy o kopiowaniu muzycznych pomysłów. Od swoich mistrzów Ketha wzięła otwartość na eksperyment, na to, co się może wydarzyć.
