U Stubsów stara bieda. Od początku w 2010 r. obrali wszak stylistykę, w której wszystko już było. Mają jednak tyle entuzjazmu, że stare patenty działają coraz lepiej. Niechlujne i ostre jak żyletka Polsilver riffy gitarowe, tłuczenie w bębny, dzikie wrzaski zdartym głosem i dudniący bas.
Łączenie słowa „jazz” ze słowem „hardcore” jest ryzykowne. Oba te gatunki są, powiedzmy, niezbyt żywotne. Tego rodzaju sklejka zawsze wygląda na reklamowanie starych kapci jako świeżych (przedrostek „post”) butów i skarpet w jednym. Merkabah, kwintet z Warszawy, gra jednak muzykę dużo trudniejszą do nazwania niż posthardore-jazz.
W dużej mierze instrumentalna płyta Kaseciarza to powiew świeżości na gitarowej scenie. Ta beztroska i energia nie wyglądają na udawane, zespół rzeczywiście śpiewa byle jak, byle jak wygląda i ma z tego ogromną radość, która przenosi się na widownię.
Płyta o śmierci, końcu i początku, odwróceniu, o cielesności i duchu. Przewodzi Kuba Ziołek, jeden z najbardziej aktywnych i interesujących muzyków ostatnich lat.
Nowy projekt Kuby Ziołka to najbardziej wyrazista rzecz w jego dorobku. Do tej pory myślałem o nim jako o niezłym gitarzyście i interesującym w naszych warunkach wokaliście, dobrze radzącym sobie z angielskim. Koniec z tym.
