Swoją 38. płytę studyjną Young nagrał w jeden dzień w Malibu w 1976 roku. 41 lat później te nagrania-szkice, w których pomaga sobie prostymi partiami gitary, harmonijki ustnej czy pianina, są dokumentem epoki.
Ona nie jest tym, czym się wydaje, ale czyta się świetnie. Książka deWitta to rozkoszna powieść przygodowa z pięknym literackim językiem i cudowną dawką absurdu. Coś dokładnie mojego.
W poprzedniej dekadzie Junior Boys osiągnęli mistrzostwo w łączeniu przebojowości z melancholią. Wypchnęli scenę niezależną na parkiet.
W 2016 będę więcej czytał i więcej słuchał. Wyłączał złe płyty natychmiast, dobrych słuchał jeszcze raz i jeszcze raz. Na razie wklejam efekty dość chaotycznego słuchania w 2015 roku. Jeśli miałbym wybrać moją płytę roku, niespodziewanie dla mnie byłby to Kwadrofonik ze Strugiem.
Oto nadzieja popkultury: lepsza Lady Gaga, bardziej utalentowana Lana Del Rey i bardziej pyskata Taylor Swift. Z podziemnej sceny Montrealu wynurzyła się dzięki mrocznej płycie „Visions” (2012), swojej trzeciej.
Wbrew nazwie U.S. Girls nie są zespołem, lecz jednoosobową działalnością Meg Remy, Amerykanki z Toronto. Po dwóch szorstkich, eksperymentalnych płytach zaczęła ona nagrywać piosenki, a debiut w słynnej wytwórni 4AD zalicza z płytą ogółem piątą – najbardziej wygładzoną brzmieniowo, przystępną.
