Współzałożyciel i lider uśpionego obecnie zespołu Broken Social Scene z Toronto nagrał drugą solową płytę. Jest lepsza od pierwszej i jak ona, choć w inny sposób, bliska brzmienia, które wypracował z macierzystym zespołem.
Warren Ellis mógłby zagrać na tej płycie. Zespół jest niezły – doświadczony, ale nie stary – i umie tworzyć apokaliptyczne strumienie dźwięku, przywalić mocnym basem w podstawie 10-minutowego utworu, tylko że nie zawsze radzi sobie z wykorzystaniem smyczków.
Ładna tautologiczna nazwa i równie wystudiowany elektro-pop. Wokalista Jeremy Greenspan wygląda jak twój sąsiad, do bólu zwykły, przegięty w tej zwykłości, w flanelowej koszuli zbyt prawdziwy, by być prawdziwy.
Przemysł upada muzyczny, rynek płytowy oraz cierpliwość słuchaczy. Są coraz lepsze sposoby wydawania pieniędzy, chciałbym napisać o mnóstwie płyt, które do mnie przychodzą, ale napisałem o Dianie Krall. Wydała właśnie płytę i gra koncert w Warszawie. Świetny powód, nie?
Kolejny powrót (po Arcade Fire) i kolejny dowód, że w Kanadzie jakoś ciekawiej niż w Stanach. Więcej relaksu i więcej możliwości. Jeśli nie załapiesz się na hokeistę w NHL, to zawsze znajdzie się miejsce w Broken Social Scene (na ogół od 12 do 18 etatów). Ich sezon mija się z hokejowym – to wiosna, lato i wczesna jesień.
Znamy kilka historii artystów, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji – bo nagrali znakomicie przyjętą płytę. Po obowiązkowych wypadach na rynek nieruchomości i nasyceniu swojego ego entuzjastycznymi recenzjami musieli zmierzyć się z pytaniem: co dalej? Większość twórców, może z powodu nasycenia, wybiera ambitne poszukiwanie nowej drogi. Nawet jeśli jest udane, postrzegane przez pryzmat wcześniejszego osiągnięcia wypada blado.
