Marcin Masecki wydał właśnie, w ciągu tygodnia, dwie płyty. Na jednej są ostatnie sonaty Beethovena zagrane „na głucho”, w zatyczkach, bo kompozytor, pisząc je, od dawna był głuchy. Tropem wcześniejszej „Die Kunst der Fuge” Bacha, płyta uczłowiecza i aktualizuje wybitne, zastygłe dzieło.
Gdybym chciał tym tekstem naśladować wydawnictwa płytowe Lado ABC, to musiałby on być spóźniony, zabawny, świetny i powinien też być nową formą. Przysięgam, że jedną z wymienionych jakości ten tekst ma, ale trudno nadać kilku zdaniom wszystkie te cechy naraz.
Nadrabiamy zaległości z końcówki roku. Najważniejszą jest drugi, doskonały album zespołu Candelarii Saenz Valiente, której towarzyszy m.in. mąż Marcin Masecki (na organach, klawiszowym basie i nie tylko). Kilka ich koncertów obejrzanych w ciągu 2013 r. upewniło mnie, że to już zespół pełną gębą.
Klasyk ze stajni Lado ABC. W rolach głównych klasycznie wykształcona wokalistka, Argentynka Candelaria Saenz Valiente, jej mąż, klasycznie wykształcony pianista Marcin Masecki i – któżby inny – Macio Moretti na bębnach.
