W dużej mierze to dzięki niemu na wczesnym etapie rockowe Muchy miały doskonałe, przebojowe piosenki. Jednak od początku istniało życie poza zespołem. Już od 2004 r. Piotr Maciejewski – gitarzysta, basista, klawiszowiec – pracował solo pod szyldem Drivealone.
Lider poznańskich Much Michał Wiraszko już nie musi być the best, wyluzował. „Karma market” to najambitniejsza płyta Much, bardzo zaskakująca. Popieram przemianę lidera zespołu z małym zastrzeżeniem: niech nie boi się mocno pracować.
Netowe i telewizyjne redakcje nadrabiają zaległości z ostatnich miesięcy. Też sobie nadrobię. Planowałem np. tekst o polskich zespołach gitarowych ostatniej dekady, tych popularnych, które wydały albumy jesienią. Wśród nich jest ulubiony – obok Kumka Olik – zespół Saszy Tomaszewskiego. Oto odnowione Muchy (to, zdaniem fachowców, jedna z okładek roku).
Akustyczny gitarowy duet Milewski – Bawirsz z nowym materiałem, czyli kameralne, intymne piosenki w sosie Drivealone.
Wyciąganie z trumny grupy Lady Pank (na debiutanckiej płycie Much) było pomysłem ryzykownym, lecz krótkonogim. Schowanie zwłok na powrót do krypty jest pomysłem dużo lepszym. Muchy wciąż tańczą, to świetnie, ale już inaczej od Janusza i Janka z czasów chwały. Gitarowy, brytyjski zespół specjalizujący się w singlach dzięki produkcji Marcina Borsa i coraz większemu doświadczeniu Piotra Maciejewskiego podrasował się elektroniką („Przesilenie”, „’93”) i jest jeszcze bardziej przebojowy niż na debiucie.
