Pierwszy raz byłem na Offie jako dziennikarz. To się wyklarowało tuż przed, gdy byłem już nastawiony na wakacje. I pojechałem na wakacje, jako widz, przypadkowy świadek. Żeby zobaczyć Bradleya i Atari Teenage Riot, Retro Stefson i Thurstona, Malkmusa i Swans. Zobaczyłem zupełnie co innego, ale spodziewałem się.
Robert Sankowski zorganizował w „Gazecie” głosowanie na najlepsze płyty 2011 roku i musiałem wziąć w nim udział. Nie lubię brać udziału, bo nie da się wszystkich płyt wychodzących w ciągu roku wysłuchać z równą uwagą, a mi nie udało się nawet dotrzeć do wszystkich ciekawych. Czyli miałem wybrać dziesięć dobrych płyt polskich i ułożyć je w kolejności od najlepszej do najgorszej, a następnie to samo zrobić z płytami zagranicznymi.
Od lat oczekiwany debiut zespołu-ozdoby drugiej radiowej składanki „Offensywa” (z piosenką „Ola boi się spać”). Doświadczona ekipa – mikstura The Car Is On Fire z Afro Kolektywem i Kolorofonem – raczej nie mogła się wyłożyć. Zwłaszcza gdyby zagrała funky. Zagrała jednak coś zupełnie innego, nietypowego, biorąc pod uwagę kierunki działań muzyków w macierzystych zespołach.
