To już szósty album warszawskiego zespołu lawirującego między koncertowym ogniem a melodyjnymi piosenkami z płyt. Ich jazzowo-rockowa melancholia po raz pierwszy została ubrana w słowa.
Nowy album dziewczyny, która zdaniem mojego kolegi, będącego zarazem jej przyjacielem, robi muzykę dla kobiet. Kolega ma chyba na myśli teksty, w tym ten o córce. O tym, że muzykę Novika przyrządza bardzo dobrą, to już wiedziałem dawno. Tym razem wyłazi poza szablon także ze słowami.
Artystka pięć lat temu błysnęła bardzo dobrym albumem „Tak zwyczajny dzień”. Zarówno muzyczna zawartość, jak i wizerunek Karoliny Kozak z tamtego okresu czyniły z niej „dziewczynę z sąsiedztwa”, sympatyczną i bystrą, naturalną, nawet eko, i bezpośrednią, ciepłą.
