Serwisy Pitchfork i The 405 twierdzą, że to płyta leniwa, mglista. Że jej autor śpiewa niewyraźnie, nie wiadomo, o co chodzi, kim są bohaterowie, że piosenki się snują, rozpływają bez konkluzji. Nie mogą dziennikarze zrozumieć Nowozelandczyka, a chcą bardzo.
Melodyjna, melancholijna, dobrze napisana – taką płytę mógłby nagrać Elvis Costello. Podobny głos miał Roy Orbison. W rękach „kiwi croonera” Marlona Williamsa każda piosenka zmienia się w czarodziejską pieśń.
Czwarty album Nowozelandczyka Rubana Nielsona i jego kolegów z hipsterskiego Portland nie przynosi przełomu: ich zgrzytliwe piosenki nadal mieszają echa lat 60. ze współczesnością, mowa nadal jest o miłości i samotności w czasach internetu.
Powrót siedmioosobowego ansamblu z Wellington w Nowej Zelandii. Fat Freddy’s Drop przedstawia się jako zespół reggae’owo-dubowy, ale zawartość ich czwartej płyty na tym się nie kończy. Zresztą ten dub i reggae nie są zbyt przekonujące.
Najstarsze piosenki na tę debiutancką płytę Nadia Reid napisała siedem lat temu. 24-latka z Port Chalmers w Nowej Zelandii jest życzliwie przyjmowana przez zagraniczne portale, kolekcjonuje porównania do Laury Marling (Angielki z pogranicza folku, rocka i piosenki autorskiej) czy Sharon Van Etten (kolejna dziewczyna z gitarą akustyczną, z Nowego Jorku).
Lekka, przebojowa, a zarazem gitarowa płyta. Nareszcie! Dobry jest klimat roku 2011, nie tylko polskie zespoły śmiało sięgają do stylistyki The Housemartins czy The Smiths.
