Moja piosenkowa audycja tym razem kręci się wokół starszych utworów, z których większość dotyczy słońca i śmierci. Tak właśnie kojarzy mi się sierpniowe dojrzałe lato.
Rafał Skonieczny, dawniej lider rockowego Hotelu Kosmos, dał sobie spokój z refrenami, zwrotkami i śpiewem, wkręcił się w gitarę akustyczną. Jego utwory są dziś bliskie tego, co robi Kuba Ziołek w Starej Rzece (ten zresztą śpiewa na „Wietrze”).
Ola Bilińska błysnęła kilka miesięcy temu kapitalnym albumem „Berjozkele” z kołysankami w jidysz. Tym bardziej warto posłuchać Bye Bye Butterfly, gdzie wokalistce – trochę retro, trochę etno, czasem popowej – towarzyszy klawiszowiec Daniel Pigoński.
O zagraniu na tej płycie marzył Mikołaj Trzaska. „Zahipnotyzowała mnie jasność i świeżość. Tego nie słyszałem. Żeby dziś, ktoś? Tak jasno i bezpretensjonalnie piosenki po żydowsku śpiewał?” – napisał. Trzaska zagrał na klarnecie, a swój znak jakości dał też tej płycie inny mocarz muzyki żydowskiej w Polsce, gitarzysta Raphael Rogiński.
W zespole o nazwie ze Stasiuka i z mapy realizuje się Ola Bilińska, do tej pory głównie wokalistka piosenkowych zespołów Płyny i Muzyka Końca Lata. W grudniu – tym razem albo bardzo mroźnym, albo wilgotnym i mglistym – wydała długo oczekiwany album, na którym rządzi już tylko ona.
Ochrypły, raz mocny, raz wycofany wokal Kuby Holaka wyróżnia Kumkę Olik. Źle zrobiłem, że przed posłuchaniem muzyki wyczytałem teksty z książeczki. Są błahe – prostota nie jest zła i ludzie dwa razy starsi od Kumki udają nastolatki, ale nawet w popie potrzebne jest przekroczenie, trochę niepokoju.
