Polski debiut. We wkładce do płyty znaczek pocztowy z Nowego Jorku – bo Buslav tym albumem zaczyna nowe życie. W pierwszym był saksofonistą, grał m.in. w jazzowym zespole amerykańskiej wokalistki Cheryl Pepsii Riley, w polskich grupach Retro Funk, TGD czy Goryl.
Wygląd, styl śpiewania i teksty Sonimiki są mylące. To już okrzepła artystka, która swoją trzecią płytą „Federico” debiutuje w wielkiej wytwórni. Co najmniej od przeboju „Lemoniada” sprzed kilku lat Sonięmiki wyróżnia rzadki w muzyce pop minimalizm.
Doskonałe single – „Fastrygi” i „Żurawie origami” – zapowiadały trzęsienie ziemi. Od drugiej płyty Meli Koteluk pod nogami zadrżało, ale Pałac Kultury stoi mocno, do rewolucji daleko. Brzmienie „Migracji” jest wybitne – nie wnikając w książeczkę, rozpoznałem, że odpowiada za to Marek Dziedzic, producent Sorry Boys czy Ballad i Romansów.
Ostatnio z warszawskim śpiewnikiem zachwycająco zmierzyła się Stanisława Celińska na „Nowej Warszawie”. Piosenki stare i nowsze zaśpiewała w nowoczesnych aranżacjach. Co innego Warszawskie Combo Taneczne kierowane przez Jana Młynarskiego.
