Polska publiczność nie jest przyzwyczajona do takiego hip-hopu, jaki serwuje Robert Piernikowski. Tu zderzają się marzenia, melancholia, zmęczenie i zniechęcenie.
Do polskiego hip-hopu ustawiają się bokiem, a nawet tyłem. Rapują o „estresso na osiedlu”, pisaniu wierszy i sercu, które dudni. Na płycie „Sen” Syny są jak Bruce Lee w labiryncie luster z „Wejścia smoka”.
Polska ciekawsza od reszty świata, niewielu debiutantów i rządy pokolenia 30-latków – to główne wnioski z przeglądu tegorocznych albumów. Oto co chcę zapamiętać z 2017 roku.
Dawno przymierzałem się do napisania, że „Trwamy” to przebój doskonały. No, jest tak. A koncert 1988 i Piernikowskiego był tak dobry, że doznałem objawienia. Bo to jednego!
O swojej debiutanckiej płycie „Orient”, filmowości w muzyce i najważniejszych miejscach w życiu opowiadają 1988 i Robert Piernikowski, czyli hiphopowy duet Syny.
Kontrowersja w praktyce – czyli jedni mówią: kapitalne, inni twierdzą: straszne. Album synów „Orient” to jedna z najciekawszych ostatnio rzeczy w hip-hopie. Powrót do starych, przybrudzonych brzmień, do spontaniczności taki Pro8l3m celebruje dość „ładnie”. Syny – po chuligańsku, ale z klasą.
