Wspólna płyta dwóch muzyków z bardzo ważnego dla polskiej sceny niezależnej Something Like Elvis. W latach 90. ten wyrosły z nurtu noise’owego, posthardcore’owego kwintet gości w trampkach miał niesłychaną energię, zmysł do innowacji i świetne piosenki.
Przedmiotem tego krótkiego tekstu jest płyta schowana w czymś przypominającym skrawek pizzy albo ostrzegawczy znak drogowy. Da się ułożyć m.in. w piramidę, niczym czas Majów, który tydzień temu się odwrócił. Kompakt w środku okrągły.
„Jednoosobowy zespół muzyczny” Przyzwoitość składa się z Dariusza Dudzińskiego, który używa własnego głosu, gitary i elektronicznych rytmów. Wisienką na torcie są surrealistyczne teksty piosenek. A czy wzbudzą one zdrowy śmiech, czy paniczny strach, to już zależy od poszczególnego słuchacza.
Ten ogień to robota tylko dwóch instrumentów – perkusji, basu – i energetycznej, mięsistej produkcji. Z czterech strun, dwóch patyków, kilku membran i półtora metra blachy poznaniacy robią Warszawską Jesień Średniowiecza.
Zjawiska nietypowe, które zyskały jakiś odzew poza Polską, też się zdarzały. Dwa z nich są z gatunku obligów, które trzeba na takiej liście umieścić, żeby sprawiedliwości dziejowej zadośćuczynić. Jedno dorzucam od siebie – z każdym z tej trójki trudno cokolwiek porównać.
