Lewicowi bojownicy już w otwierającym płytę „The Sullen Welsh Heart” śpiewają: „time to move on”. Poprzedni album był niby „ostatnią próbą porozumienia się z masami”, teraz pełnym głosem mówią: coś się zmieniło. W najnowszych piosenkach nie ma dawnej wściekłości – a muzyka Manics bardzo na tym zyskała!
Nie pierwszy zestaw nagrań z – wydawałoby się – dawno wyczyszczonego archiwum zmarłego 42 lata temu gitarzysty. Wszystko to utwory studyjne, z lat 1968–69. Już znane, jak „Somewhere”, ale w nieznanych wersjach.
Dwoje młodych ludzi gra akustyczne piosenki. Jak to się stało, że debiutują w barwach wielkiego koncernu? Kasia Golomska (l. 18, z Torunia) i Kamil Durski (l. 23, z Poznania) wygrali konkurs talentów, zebrali pochwały od Marii Peszek, Piotra Roguckiego z Comy i dziennikarzy – i w nagrodę dostali możliwość wydania płyty.
Dwaj Francuzi okutani w gustowne hełmy robotów składają hołd retro elektronice, zarazem patrząc w przyszłość muzyki – nie godzą się na to, by automaty nie tylko układały radiowe playlisty, ale też na zawołanie tworzyły piosenki takie, jakich ludzie będą akurat potrzebować. Zniekształcają ludzki głos z wielką czułością.
Ta płyta wspięła się na szczyt notowań rockowych i alternatywnych w Stanach. Trio z Kalifornii balansuje na granicy muzyki gitarowej i tanecznej i upada zawsze na stronę tej drugiej.
Najmodniejszy zespół lata. Ten przybrudzony, ale bardzo przebojowy pop z dziewczęcym wokalem to dzieło dwojga Amerykanów.
