To już trzecia płyta, którą Shearwater wydaje nakładem wytwórni Sub Pop. Działający od 2011 r. zespół z Austin w Teksasie przeszedł daleką drogę. O ile kilka lat temu wydawał się otwartym folkowo-rockowym bandem, momentami eksperymentującym, o tyle teraz to fabryka piosenek pełną gębą.
Paradoksalny zespół. Jego muzyczne działania można porównać do kucharza, który pracując stale w tej samej restauracji, coraz lepiej radzi sobie z przygotowaniem dań jednej z narodowych kuchni, lecz nie ma ochoty lub możliwości rozszerzyć oferty.
Duet z Baltimore kilka lat temu wpuścił do muzycznej alternatywy świeże powietrze. U Beach House organy, gitara elektryczna i tani automat perkusyjny tworzyły tło dla eterycznego żeńskiego głosu przekonującego, że lepiej jest we własnej głowie niż z innymi ludźmi.
Jak zwykle, czyli po raz wtóry, płyta tria Metz dostarcza wrażeń gwałtownych i przyjemnych. Kanadyjczycy to duma wytwórni Sub Pop – i słusznie, bo muzycznie nawiązują do jej złotej ery, gdy na przełomie lat 80. i 90. wydawała albumy takich zespołów, jak Nirvana i Mudhoney.
W zeszłym roku po ośmiu latach przerwy wróciło Sleater-Kinney. W międzyczasie Carrie Brownstein, liderka zespołu, razem z Fredem Armisenem stworzyła nagradzany serial „Portlandia”. Teraz żeńskie punkowe trio, istotna część krajobrazu feministecznej sceny Riot Grrrl z lat 90., wydało ósmą płytę. Kapitalną.
Kiedy trzy lata temu Shabazz Palaces debiutował płytą „Black Up”, został przyjęty jako awangardowy i odkrywczy. To był hip-hop XXI wieku, luzacki, ale mroczny, czerpiący z najnowszych badań elektronicznych poszukiwaczy. Dziś coraz lepiej słucha się duetu z Seattle.
