W końcu lat 90. Szkoci uchodzili za odtrutkę na zdegenerowany już wtedy britpop. Od co najmniej dekady słychać z kolei, że skończyli się na pierwszej, najpóźniej drugiej płycie. No bo co można wymyślić w ich gatunku?
Lewicowi bojownicy już w otwierającym płytę „The Sullen Welsh Heart” śpiewają: „time to move on”. Poprzedni album był niby „ostatnią próbą porozumienia się z masami”, teraz pełnym głosem mówią: coś się zmieniło. W najnowszych piosenkach nie ma dawnej wściekłości – a muzyka Manics bardzo na tym zyskała!
Jak Tomasz został A’Tomkiem? Kilka lat temu, gdy Radiohead lekko się zaciął, Thom Yorke nagrał solową płytę „The Eraser”. Na koncertach towarzyszył mu zespół, w którym prym wiedli producent Radiogłowych Nigel Godrich, basista Red Hot Chili Peppers – Flea, i dwóch perkusistów.
Praca Belle And Sebastian polega na podsycaniu sentymentu do, nie tylko muzycznego, popu lat 60. W ciągu kilkunastu lat Szkoci nadawali mu różne odcienie, sięgali zarówno po brzmienia starych syntezatorów, jak i rozwiązania orkiestrowe. Byli akustyczni jak wczesny Dylan i taneczni jak Blondie.
Co jest najważniejsze w muzyce pop? Bez dobrego wokalu trudno o porządną piosenkę. To głos i melodia zapadają w pamięć i pobudzają wyobraźnię. Dawno nie było w muzyce głosu tak przejmującego jak ten, którym dysponuje Archy Marshall, wokalista, producent i grafficiarz z południowo-wschodniego Londynu.
Następni bohaterowie lat 80 i 90., bardzo ważni dla współczesnej młodej muzyki. To ich pierwszy autorski album od 16 lat, po drodze była muzyka teatralna, filmowa i wspólna płyta z Japończykami z Tenniscoats – delikatne, narracyjne rzeczy.
