Doniosły powrót debiutantów z 2013 r. Drugi album brytyjskiego tria Daughter powstał w Nowym Jorku, pod okiem Nicolasa Vernhesa (producent zespołów Deerhunter, War On Drugs czy francuskiego Moodoïd). Na „Not To Disappear” Daughter ląduje gdzieś między cichutkim Low a shoegaze’owym Slowdive.
Dwa lata temu spory aplauz na Wyspach Brytyjskich wywołał King Krule, smukły rudy młodzieniec robiący rodzaj songwriterskiego hip-hopu (płyta „6 Feet Underneath the Moon”). Archy Marshall wrócił właśnie z nową płytą i pod nazwiskiem.
25. studyjna płyta w dyskografii Bowiego to jego powtórzony powrót. Poprzedni nastąpił niemal trzy lata temu, gdy ukazał się album „The Next Day”, i był nieprawdziwy. Dopiero na „Blackstar” artysta zagrał naprawdę ryzykownie i pokazał kolejną nieznaną wcześniej, niestety ostatnią, twarz.
Gdybym wychował się na brytyjskich rymowankach, wlazłkotkach, czułbym się nieswojo, słuchając ich w formie to przyjemnie jazzującej, to niepokojącej i mrocznej.
Trzecia płyta grającego na gitarze akustycznej kudłatego rudzielca Jono McCleery’ego sprawia, że jego serdeczny kolega Fink może się schować. Za to kowerowany tutaj Robert Wyatt („Age Of Self”) ma powód do dumy.
W 2016 będę więcej czytał i więcej słuchał. Wyłączał złe płyty natychmiast, dobrych słuchał jeszcze raz i jeszcze raz. Na razie wklejam efekty dość chaotycznego słuchania w 2015 roku. Jeśli miałbym wybrać moją płytę roku, niespodziewanie dla mnie byłby to Kwadrofonik ze Strugiem.
