Zacząć miałem od tego, że ile można tak samo, a skończyć na tym, że to jednak bardzo ciekawy zespół. Aż tak dobrze nie jest. Sleaford Mods, duet z okolic Nottingham, wydał właśnie trzecią płytę w ciągu trzech lat (nie licząc składanek). Muzycznie niewiele ona się różni od poprzednich.
Symptomatyczna historia. Równe sześć lat temu Robert Sankowski pisał w „Wyborczej”: „Rok 2009 upłynie w Wielkiej Brytanii pod znakiem świetnych kobiecych debiutów. Po Little Boots i La Roux przyszedł czas na Florence Welch ukrywającą się pod nazwą Florence & The Machine”.
Dziewiąta płyta Gang Of Four pokazuje, jak zbędny może być powrót kogoś, kto w końcu lat 70. i na początku 80. nagrywał ważne płyty. Najciekawszymi albumami Gang Of Four zawsze będą „Entertainment!” (1979) i „Solid Gold” (1981). To, czy akurat „What Happens Next” będzie w takim rankingu piąte, czy ostatnie, nie ma znaczenia.
Bardzo cwany jest pierwszy od 35 lat album The Pop Group. Od Simona Reynoldsa można się dowiedzieć, że już jako 14-latek wokalista Mark Stewart mierzył blisko dwa metry i bez trudu wchodził na koncerty dla dorosłych. Ta grupa erudytów sztuki i politycznych prowokatorów czerpała z czarnej muzyki: od jazzu, przez reggae, po funk.
Anglosasi poczuli krew i sypią najwyższymi ocenami – historia jak z Oscarem, którego twórcy filmowi dali „Birdmanowi”, filmowi o twórcach. Oto debiutuje facet odpowiedzialny za produkcję i rytm w najcenniejszym zespole ostatniej dekady.
Gdy ich marnie się sprzedające „Dead” zdobyło Mercury Prize jako brytyjska płyta roku 2014, odmówili uśmiechów do zdjęć i rozmów z prawicową prasą. Pojechali do Berlina nagrywać kolejny album – zadziwiający, ale nie politycznością widoczną głównie w tytule.
