Płyta bez sensu. Gdzie Kurtowi Cobainowi do Jarosława Iwaszkiewicza, po którym pamiątki stały się kanwą książki „Rzeczy”. Owszem, zmarły w 1994 r. lider Nirvany zmienił zasady gry w show-biznesie, był ważny i oryginalny. Wiedzą o tym koncerny od lat wydające składanki, koncertówki i „nieznane nagrania” jego zespołu.
Mówią, że ten skład nigdy nie nagrał słabej płyty. Główne postaci – raper Black Thought i perkusista (a raczej producent) Questlove – mają już po 40 lat. Ich klimatyczną, pulsującą muzykę można nazywać hip-hopem, lepsze wydaje się jednak określenie czarna muzyka.
Oprócz tych wszystkich młodych fabryk hitów, które recenzowaliśmy w „DF” w 2011 roku (CSS, Cults, Foster The People, FM Belfast...), proponuję życzliwie spojrzeć na wydaną miesiąc temu nową rzecz Rihanny.
Najmłodszy syn udał się Serge’owi. Chyba sympatyczny, bo ma sporo znajomych wśród prominentnych śpiewaków i aktorów. 25-letni Lulu wybrał niezawodny materiał – napisany przez zmarłego w 1991 roku ojca. To piosenki więcej niż w porządku. Młodziak na nowo je zaaranżował, lubi pop, jazz, coś w rodzaju piosenki aktorskiej.
Afro Kolektyw odstawia hip-hop do szafy. Już wcześniej podejmował próby piosenkowe, ale dopiero nowy album jest pięknie wyprowadzonym ciosem w gust starych, pilśniowych fanów. Tych, którzy z trudem wytrwali przy zespole po „Połącz kropki” (2008).
Po przesławnym przejściu od hip-hopu i funku do przebojowych piosenek Afro Kolektyw nagrał już drugą płytę, która może się spotkać z ostrym hejterstwem. Jednak biorąc pod uwagę, że piosenki są troszkę mniej przebojowe niż na „Piosenkach po polsku”, hejt ten powinien być mniej dolegliwy.
