Ani się obejrzałem, a Joe Henry pochłonął mnie na parę dni. Facet po pięćdziesiątce, 12 płyt na koncie, szwagier Madonny – to nie wróżyło fajerwerków. Tymczasem gdy Henry gra, przed oczami staje Tom Waits, razem z pianinem, gitarą i kontrabasem.
Garść lekkich, optymistycznych piosenek o rozpadzie związku. „I’ve forgotten the past and everything now is brand new/they say it would pass and now I know that it’s true (...) and now we are older and this night is over/well i just don’t know what to do”, śpiewa pogodnie wokalista i beztrosko pogwizduje.
Jeszcze jedno powtórne przyjście. Nowojorskie Blondie dwa miesiące po premierze europejskiej ma premierę nowej płyty w Stanach. Znów wiele lat minęło od poprzedniego albumu zespołu Debbie Harry, ale jedno się nie zmienia: na ich płytach zawsze było kilka dobrych singli i sporo słabych, niepotrzebnych kompozycji.
Wydaje się, że Sam Beam, bo on jeden ukrywa się za szyldem Iron & Wine, tym razem trochę przesadził.
Frontman The Flaming Lips Wayne Coyne to wyrośnięty dzieciak, 52 lata. Zespół ma lat 30, nagrał 13. płytę. Jakiś czas temu Wayne wydał swą muzykę na USB, które umieścił w gumisiowej czaszce naturalnej wielkości (takiej do jedzenia). Nakład 500 sztuk.
Piąty album w ciągu sześciu lat. Kurt Vile, 33-letni kapłan indie rocka, trochę na wyrost porównywany do Springsteena i Dylana, ma niewyczerpany zapas bardzo dobrych melodii.
