W muzyce polski rok 2016 był znacznie bardziej kobiecy niż poprzedni. Zapamiętamy Julię Marcell, Natalię Przybysz, siostry Wrońskie, niektórzy nawet Brodkę. Za granicą w gwiezdny czas weszła czarna muzyka. Mocno trzymali się weterani, a najlepsze młode płyty wydali Powell i Chance The Rapper.
30-letni Mykki Blanco to performer, poeta i raper, który ostatnio wyznał, że od 2011 r. ma HIV, a teraz w wywiadzie z „Guardianem” tłumaczył, że „nigdy nie chciał zostać raperem, tylko Yoko Ono”.
Systemy, które ludzie stworzyli, by jeść, mieszkać i być bezpieczni, zawodzą. Pozwólmy im upaść, a będziemy wolni – namawia w filmowym manifeście Moby, nowojorski mistrz elektroniki, a ostatnio zapiekły wróg Donalda Trumpa.
Na trzeciej płycie artysta powinien nie tylko potwierdzić umiejętności, ale też zrobić coś nowego. Gorąco przyjęte dwa pierwsze albumy Warpaint, żeńskiego kwartetu z Los Angeles, wysoko zawiesiły poprzeczkę.
Rok minął od płyty „Star Wars”, którą zespół Jeffa Tweedy’ego, jak to się brzydko mówi, odświeżył formułę. Tamten album zawierał piosenki krótkie i zadziorne, a country’owo-jazzową melancholię zespołu z Chicago przyćmił rock.
Ostatnio Cass McCombs nie zrobił jednego fałszywego kroku. Wszystko, co nagra, zdaje się wciągające i stylowe. Na swej ósmej płycie mieszkający w Nowym Jorku Kalifornijczyk zatrudnił aż 21 muzyków i znalazł się blisko popu, choć 13 lat po debiucie kanty piosenek McCombsa i tak naturalnie się wygładziły.
