W nagraniu trzeciej płyty Bruno Światłocienia pomógł Michał Goran Miegoń znany z Kiev Office. Mroczna, groźna muzyka projektu poety, malarza i wokalisty Bronisława Ehrlicha mieści się w estetyce nowofalowej, a wystraszyć się można już samych tytułów utworów.
Na szóstej płycie wrażenie, że siostry Casady się powtarzają, jest dojmujące. Zrobiło się sporo artystów podobnych do nich: co drugi tworzy w domu, osiągnięcie efektu ulotności i delikatności stało się łatwe, ale te z górką dziesięć lat temu CocoRosie były objawieniem.
Zaskakujące, że mający sporo atutów i intrygującą formę fizyczną album jest reklamowany nazwiskiem weterana polskiego przemysłu muzycznego: „Ten Krem poleca Andrzej Puczyński”. Przecież „ten” muzyk i producent ma 67 lat, czyżby więc „ten” Krem ukrywał zmarszczki?
Nie pierwszy z fali zespołów stworzonych jakby „dla siebie” czy dla znajomych, kameralnych, domowych, takich, które dla niewtajemniczonych słuchaczy rzadko bywają powabne. Zaczyna się od śpiewania i podgrywania sobie na gitarze czy – jak w tym przypadku – „komunijnym casio”, potem jest zestaw piosenek, koncerty, w końcu niektóre z takich grup nagrywają płytę.
Pospolite Ruszenie określa swoją muzykę mianem rocka staropolskiego, na okładce albumu anonsuje: „polska muzyka dawna w rockowych aranżacjach”, i naprawdę trudno znaleźć trafniejszą definicję zawartości „Pospolitego Ruszenia”. Oczywiście napawa mnie to przestrachem, to nie moja bajka, myślę, sam z siebie bym tego nie posłuchał, ale słucham i trudno mi się oderwać.
Bardzo fajny zespół i płyta prawie tak długa jak czekanie na nią (od 2004). Fachowcy mówią, że wokalista Grzegorz Uzdański jest przegięty, mi się to przegięcie podoba, bez niego mało kto zwróciłby uwagę na zespół. Grzegorz ma dykcję czy manierę nie do obejścia.
