W kleszczach hip-hopu

Noc tak­só­wek = dzień zie­lo­nej twa­rzy. Obudziłem się po czter­na­stej. Osiedle hucza­ło hip-hopem. Gdy ruszy­łem do chiń­czy­ka po śnia­da­nie, zorien­to­wa­łem się, że to dzień kon­cer­tu w amfi­te­atrze. Bity odbi­ja­ły się od blo­ków, powtó­rzo­ne ude­rze­nia sto­py prze­twa­rza­ły się w dzi­wacz­ne ryt­my, zwie­lo­krot­nio­ne linie basu spa­da­ły na grze­ją­cych się w słoń­cu sta­rusz­ków jak lawi­na. Rap gdzieś w tym ginął, ulat­niał się w jasne nie­bo jak gaz z otwar­tej puszki.

Chińczyk robił swo­je, a ja sko­czy­łem do skle­pu po chleb. Trzech mło­dzień­ców robi­ło jakieś zamie­sza­nie przy lodów­kach z nabia­łem, zda­je się pró­bu­jąc schło­dzić jakoś piwo. Nabrałem ocho­ty na napój ener­ge­tycz­ny. Też nie mogłem zna­leźć lodów­ki z napo­ja­mi. Gdy już zna­la­złem, to w kolej­ce sta­ną­łem za tą samą eki­pą. Byli już weseli.

- Tyyy, śliw­ki w cze­ko­la­dzie! Kup te śliw­ki w czekoladzie!
– Odbiło ci? Śliwki będę kupował.
– Kup śliw­ki, one są zaje­bi­ste! Trzydzieści osiem zło­tych za kilo, o ja pierdolę!
– Zęby mnie bolą po tych śliw­kach, nie kupu­ję żad­nych śliwek.
– O ja pierdolę!

No i poszli na te kon­cer­ty bez śliwek.

Dzień wcze­śniej, jesz­cze przed nocą tak­só­wek, mia­łem oka­zję jechać moko­tow­skim auto­bu­sem z inną gru­pą zmie­rza­ją­cą na jakiś rodzaj impre­zy. Tych było czte­rech: skejt, hip­ster, juby i czło­wiek bez wła­ści­wo­ści. Koło osiem­nast­ki, bo jeden mówił, że może pod­wieźć resz­tę. I dia­lo­gi też były. Wyjąłem słuchawki.

- A T‑Mobile to jest w całej Europie już?
– Może.
– I co, pła­ci się tyle samo za tele­fon w całej Europie? Tyle samo w Niemczech pła­cę za inter­net co na Słowacji?
– Nie no, co ty. To prze­cież jest wszę­dzie ina­czej. Weź sobie na przy­kład McDonalda, che­ese­bur­ger kosz­tu­je w Warszawie dwa złote...
– Trzy złote!
– ...dwa zło­te kosz­tu­je, a na przy­kład jak byłem w jakimś Piotrkowie, to dwa pięćdziesiąt.
– Bez kitu.
– A naj­droż­sze che­ese­bur­ge­ry to chy­ba w Bułgarii jadłem. Stary! Cztery lewa. Nigdzie che­ese­bur­ger tyle nie kosz­to­wał co tam.
– A ile to jest? Osiem zło­tych? Czy dwa złote?

Podróżnik zmie­nił temat, bo pyta­nie było od tego prze­zro­czy­ste­go. Pod SGH-em wysiedli.